Helemaal open, geen tijd en geen oordelen, Geen muren en geen angst.
Als Adam en Eva in een ruimte vol kaarslicht. We geven en ontvangen elkaars warmte.
Liefde is de verbinding die mijn handen over je lichaam doen glijden.
Zo kwetsbaar en daardoor zo krachtig er zijn.
De enige grens die ons niet laat samensmelten tot 1 is onze huid.
Verder is alles in niets en niets in alles.
Deze avond was zo bijzonder, zo alles omvattend.
En dan komt de volgende dag…
Op een wolk van een roze roes blijft de glimlach op mijn lippen staan.
Er gebeuren vreemde dingen , maar ik blijf in mijn rust en vertrouwen en de dag loopt door.
Alleen.
Mijn gedachten beginnen langzaam weer binnen te sluipen,
fluisterend eerst en dan duidelijk waarneembaar, totdat ze het haast uitschreeuwen.
Gedachten verbreken de verbinding met mijn kwetsbaarheid en het verlangen onstaat weer naar bevestiging.
Wat is het wat ik echt wil?
Waarin kan ik met mijn hele ziel en zaligheid gewoon Meike zijn?
Alles wat ik doe, doe ik met plezier en toch stagneert het als ik even niet oplet.
Mensen leren hoe ze hun hart kunnen open stellen naar elkaar
en elkaar kunnen aanraken en met elkaar kunnen zijn zonder tijd, zonder oordelen.
Geen muren geen angst.
Dat kwetsbaarheid een enorme kracht is, maar hun gedachten ook.
Dat er alleen maar keuze is tussen Liefde of Angst. Niets meer en niet minder.
Waarom laat ik dan toch een traan als iemand mij zegt dat ik een mooi mens ben.
Waarom laat ik de gedachte er zijn dat ik er alleen voor sta en dat ik me soms verdomde eenzaam voel?
Terwijl ik dondersgoed weet dat in die ogen, die prachtige ogen,
ik heb mogen zien, mogen ervaren dat ik een fantastisch lief, mooi en vooral fijn mens ben.
Ik hou van mij, doordat ik in de spiegel van JOUW ogen heb mogen kijken.
