Met een half open oog kijk ik ochtends even naar het nieuws op mijn telefoon.
Het wereldnieuws heb ik al jaren geleden afgezworen, omdat ik er zo verdrietig van werd
en ik niet het gevoel kreeg iets te kunnen bijdragen aan al het leed.
Het enige dat ik kon doen, was het de hele dag op mijn schouders mee dragen.
Hier hielp ik de mensen in nood niet mee en ik hielp mezelf niet.
Het nieuws van vandaag is vooral de social media.
Een foto van mijn buurmeisje in haar prinsessenjurk. Vriendinnen die samen een avondje in de kroeg hebben gehad.
Een uitnodiging voor een workshop over een maand
en zo scroll ik even een paar minuten door,…
en dan…
komen helaas ook beelden voorbij van discussies, waar mensen elkaar niet meer in hun waarden laten,
maar schelden en elkaar verwensingen naar elkaars hoofd slingeren waar ik van schrik.
Mensen die elkaar om wat voor reden dan ook elkaar het licht in de ogen niet gunnen
en als je ziet waar er over geruzied wordt, dan zakt je broek af.
We zien elkaar niet als gelijken, maar maken rangordes, alsof we op een trap leven.
Ik sta boven jou, maar ik ben zelf degeen die dat bepaalt.
Waarom gaan we zo met elkaar om?
Ons bloed is allemaal rood. We kennen allemaal de liefde en we weten hoe verdriet voelt.
Waarom is macht zo verslavend, als we ons eigenlijk allemaal machteloos opstellen?
Want wat je voedt groeit.
Dus hoe harder we elkaar boos toeschreeuwen, des te harder is dat een schreeuw om liefde. Om gezien te worden.
Want dat is wat we in de kern allemaal willen. Gezien worden om wie we zijn.
Het leven kan zoveel mooier zijn als we elkaar de ruimte bieden, om gewoon onszelf te mogen zijn.
Om de ander in zijn waarde te laten, gewoon omdat die ook uniek is in wie hij of zij is.
Misschien is het Utopia, wat ik aan geef, maar we kunnen toch klein beginnen, gewoon bij jezelf?
Gun iemand een compliment of durf er zelf 1 aan te nemen, gewoon te ontvangen.
Het kan alleen maar beginnen bij jezelf en zo kan het verspreiden.
Deel je glimlach op straat en kijk:
Hij vermenigvuldigt.
