Heb jij ook nog ergens in een verborgen laatje, brieven van oude aanbidders?
Van vroegere wel eerde tijden? Heb je ook nog herinneringen van die eerste liefde op school,
waar je buik van in Lichterlaaie stond als hij of zij je aankeek?
Die brieven die ,of ze nou beantwoord werden of niet, je een glimlach op je lippen bezorgen.
Het gevoel dat iemand in de pen is geklommen om jou te vertellen hoe geweldig leuk je wel niet bent.
Dat het fantastisch is dat jij er bent, op deze wereld. Wat genegenheid ons doet.
Terwijl we ook allemaal wel bekend zijn met ons eigen stem in ons hoofd,
die ons verre van bejubeld. Die ons het zwartst van iedereen kan maken en wel om de meest onbenullige zaken.
Waardoor je mondhoeken naar de zwaarste oevers zakken.
We worden allemaal ouder en ook ons lichaam laat ons dat goed ervaren.
EN als we de stem in ons hoofd laten zege vieren dan zullen we op ons tachtigste allemaal in een letterlijke zuurpruim zijn verandert.
Is het niet eens tijd om de rollen om te draaien? dat we later terug kijken op een meest liefdevol leven.
Dat we in plaats van ons grootste afkraker ons eigen beste vriendin zullen worden?
Dat je stem in je hoofd je vertelt hoe goed je iets doet en als het beter kan,
dat er altijd een mogelijkheid is om het opnieuw te proberen.
Zou het een idee zijn, om jezelf eens in de zoveel tijd een liefdesbrief te schrijven?
Zo 1 waar je gelukkig en blij van wordt.
Begin met: Lieve .. en beschrijf jezelf, zoals je graag beschreven zou willen worden. doe lief en dik het heerlijk aan,
want dat doe je ook als je verliefd bent.
Stop hem in een laatje waar je zo nu en dan wel eens in kijkt en lees hem over en over.
En als het weer tijd is, schrijf je een nieuwe, gewoon omdat je zo een geweldig fantastisch mens bent.
Hoe leuk is het om dit te lezen en jezelf het meest gelukkige meisje van de wereld te maken?
Het kost je niets, alleen een velletje papier en een lieve blik naar jezelf.
Want hé, wie houdt er nou niet van jou?
