Terwijl het druilerig weer is buiten en mijn gezondheid te wensen overlaat stel ik mezelf de vraag hoe nu verder..?
Mijn hoofd komt direct met een al geheel klaar antwoord:
„Laat jezelf weg zakken in een dekentje op de bank bui, met een grote zak verdriet chips of een mega reep slachtoffer chocolade.”
Het hoofd ratelt in 1 ademteug door:
„Ik weet het leid me alleen maar naar meer lijden in mijn zijn, maar jee wat kan ik er soms van genieten.”
„Gewoon even je helemaal wentelen in het zielig zijn, kan een goede keuze zijn zo op zijn tijd.”
Maar er is nog een stem die reageert op de vraag : hoe nu verder?
Het is mijn kleine kinderhart dat me toe juicht: „ Cupcakes en Unicorns!”
Mijn hart heeft genoeg aan weinig woorden, want ik weet ,het leid me tot een glimlach en energie- kriebels in mijn buik. Energie die me weer aan het werk zullen zetten en ook daar kan ik van genieten.
„Poeh hé, wat kan de weg tussen hoofd en hart toch oneindig ver van elkaar af liggen”, mijmer ik verder, terwijl mijn hoofd en hart een discussie beginnen. Ze gaan flink tegen elkaar in.
De donkere wolken ontlokken een traan, terwijl mijn hart begint te stralen.
En dan plots gebeurd er iets heel bijzonders.
Er onstaat zomaar ineens een regenboog.
De regenboog die mijn hoofd met mijn hart verbind– glitter met een toefje pastelkleuren.
Het hoofd en het hart, geen goed geen fout. De 1 kan ook echt niet zonder de ander.
Want aan beide kanten van deze regenboog ben: IK.
En naar wie ik vandaag ook luister, naar mijn hoofd of naar mijn hart, beiden zijn
waardevol voor dit moment. Want je weet wat er zich aan het eind van de regenboog bevind…
