Een relatie is het toelaten van een ander in je hart, je kwetsbaarheid, je seksualiteit.
Jezelf durven zijn en de ander ook mogen laten zijn wie die is.
Mooie woorden, maar is dat dan ook wat ik werkelijk doe?
Ik vond mezelf een tijdje geleden op de toppen van mijn beste ik.
Dan ben ik sterk en krachtig. Leef het leven dat ik wil leiden en droom de toekomst met daarin ook een wederhelft.
Het is toch fijn om deze power samen te mogen ontdekken, ontplooien en delen?
Via internet ontmoette ik een man. Een heuse man-man, zwart-wit denkend en totaal zich zelf.
In alle opzichten mijn tegenpool, maar ondanks dat, een heerlijke reus. Wij tegen de rest van de wereld.
De zon en de maan. We zien wel waar we uitkomen en hebben geen verwachtingen, waar we aan moeten voldoen.
Weer zo mooi gezegd, maar is dat wel zo?
AL snel begon de tsunami van vervelende voorvallen in mijn persoonlijke leven te overweldigen.
Met mijn hoofd nog net boven water zwom ik tegen de stroom in.
Mijn geliefde, in het weekend, gaf me rust en regelmaat in de waanzinnige overlaad van het bestaan.
Zijn ritme, werd de mijne. ‘snachts als ik naast hem lag, viel me op dat we hetzelfde ritme ademden,
dat gaf me een geborgen gevoel. De veiligheid waarmee ik me omringde bracht me weg van mijn gewone leven.
Niet lang daarna, begonnen de irritaties en merkte ik dat hij afstand aan het nemen was. Of was ik koeler in mijn bestaan?
We waren beiden tot het uiterste uitgeput. Er gebeurde ook zoveel wat buiten ons lag.
De relatie brak en precies hetzelfde gebeurde er met mijn hart.
NA een week van liefdesverdriet begon het langzaam te dagen.
Het was niet de reus uit het sprookjesboek die ik miste, maar ik miste de geborgenheid en veiligheid in mij.
Waar was ik een andere weg ingeslagen? waar begon ik het pad van zijn hart te bewandelen?
De krachtige op en top vrouw was niet meer, of in ieder geval ver te zoeken.
Natuurlijk verloor hij zijn geliefde al vele weken eerder dan ik de mijne. Ze was een andere weg ingeslagen.
Niet haar eigen vertrouwde stevig aangelegde slingerpad, maar een afslag die vol hobbels en bobbels zat,
die ze ook nog eens met blote handen probeerde te veranderen in een snelweg.
Het moment dat ik in onzekerder vaarwater kwam, gooide ik het roer om en veranderde van richting.
Niet mijn, maar zijn hart probeerde ik te pleasen.
Niet mijn behoeftes, maar zijn wonderlijke wereld wilde ik overnemen, omdat ik dacht dat dat mijn veiligheid zou worden.
Mijn lieve grote reus is niet meer in mijn leven, maar wel in mijn hart.
Mijn eigen heuse echte slingerpad hart.
