Vanochtend liep ik mijn vaste koffietentje binnen,
waar altijd dezelfde gezichten me vrolijk goedemorgen wensen.
Het is een soort van routine.
Wakker worden met een grote kop latte en dezelfde mensen.
Iedere dag opnieuw.
Ook mijn wijze vriend is aanwezig.
Met hem heb ik altijd fijne gesprekken over het leven.
Filosofisch, vol diepgang en soms luchtig over wat ons bezig houdt.
Hij is van alle markten thuis.
Vandaag ben ik een beetje grumpy.
Ik mopper wat.
Mijn werk gaat niet zoals ik zou willen en
mijn lief heeft me een uitbrander gegeven, waar je u tegen zegt.
o en buiten vriest het ook nog eens.
Je kent zo een dag wel.
Waarin alles wat je gewend bent en veilig lijkt, ineens als
dun ijs breekbaar blijkt te zijn.
Ik bijt op mijn tong, terwijl ik de versuikerde pecan noot
in mijn mond stop.
Ik vloek en de tranen branden achter mijn ogen.
De man aan het tafeltje naast ons, snuit luidruchtig zijn neus en mijn nekharen gaan nog meer omhoog staan.
Mijn wijze vriend kijkt me aan met een glimlach op zijn lippen.
En voordat ik uit kan barsten, vraagt hij me:
„Wat zou LIEFDE nu doen?”
…
Deze vraag is op alles toepasbaar in het leven.
Hij raakte me zo diep in mijn kwetsbaarheid, dat ik stil bleef.
Maar tegelijkertijd kwam er zoveel ruimte voor terug.
De ruimte waarin mijn grumpy zijn kon veranderen en omdraaien naar
een zelfde glimlach op mijn lippen als die van mijn wijze vriend.
